Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Ψυχολογία & γνώση: Η βιωματική διάσταση της πληροφορίας

Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν πως γνωρίζουν αυτό που αγνοούν.
Αυτό είναι πρόβλημα.
Συνήθως παπαγαλίζουν μιμητικά την ξενόφερτη πληροφορία.
Δανείζονται την –κάποτε- βιωματική πληροφορία του άλλου, και νομίζουν πλανεμένα πως την κατέχουν!
Τα πολύ σημαντικά πράγματα στη ζωή για να γίνουν γνώση δεν αρκεί να τα φέρεις όπως κουβαλάς μια βαλίτσα.
Είναι προαπαιτούμενο να μπολιαστεί η καρδιά σου με την εμπειρική εκδοχή της πληροφορίας κι ο νους, εκεί παρών, να επιβεβαιώνει ως μάρτυρας ετούτο το μπόλιασμα.
Επειδή αρκετές φορές δεν συμβαίνει έτσι, οι «γνώσεις» μένουν στείρες, νεκρές, θνησιγενείς, άψυχες, αντι-κειμενικές αποσκευές ενός ταξιδιώτη που λίγο η καθόλου έχει ταξιδέψει. Ενός κατά φαντασία ταξιδευτή που νομίζει πως τις κατέχει.
Δεν γίνεται να μεταδώσεις κάτι που δεν έχει συλληφθεί εμπειρικά στον ενεργειακό χώρο της καρδιάς!
Ετούτη η πληροφορία δεν φτάνει απέναντι…
Γίνεται βαρετή κι αφόρητη η εκφορά της, κουραστική κι απροσπέλαστη στον άνθρωπο που την ακούει.
Οι άνθρωποι φοβούνται την όντως γνώση, γιατί η αφομοίωση της συνήθως έχει αφήσει πληγές στην καρδιά.
Αυτός που γνωρίζει δεν είναι πια ο ίδιος, αμύητος και μικρός, όπως ήταν πριν γνωρίσει.
Ένα κομμάτι της αθωότητας, την αμεριμνησίας και της ανέξοδης ζωής του έχει χαθεί μαζί με την άγνοια.
Έχει κάνει αμετάκλητα ένα τουλάχιστον βήμα προς την ολοκλήρωση ενός κύκλου ζωής…

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Στόχος της ψυχοθεραπείας: Και η ψυχική σου αποκατάσταση. Αλλά όχι μόνο...

Τα περισσότερα άτομα αυτο-οικτίρονται και "θρηνούν" από τότε που κάποιος τυχάρπαστος "ειδικός" ψυχικής υγείας τους θύμισε πως οι γονείς τους τους πλήγωσαν κατά την παιδική τους ηλικία.
Και πράγματι, αυτό συνέβη. Από τότε, ωσαν να ήταν ηδονική πιπίλα, μέμφονται τους φυσικούς τους γονείς για τις δικές τους σημερινές ελλείψεις, προβλήματα, καθηλώσεις.

Στην πραγματικότητα, η όντως άκρως τραυματική ψυχική απουσία, ή η απολύτως αναμενόμενη ανεπάρκεια των φυσικών γονιών είναι -εάν η ψυχή σου το επιλέξει- το πολυτιμότερο δώρο που σου δόθηκε ποτέ.
Γιατί μέσω αυτού του κακοτράχαλου δρόμου μπορείς να βρεις του αληθινούς σου γονείς... 

Αρκετοί ψυχολόγοι και άλλοι "ειδικοί" θεωρούν την σχέση με τους φυσικούς γονείς ως την ανυπέρβλητη γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων, και την σε ψυχολογικό επίπεδο αποκατάστασή της ως τον τελικό σκοπό της ψυχικής ίασης του ανθρώπου.
Ερμηνεύουν μάλιστα ψυχοδυναμικά την υπέρβαση της σχετικής ψυχοπαθολογίας μέσω της Θείας παρέμβασης ως ασυνείδητη απόπειρα υπεραναπλήρωσης της τραυματικής πρώιμης σημαντικής σχέσης με την μητέρα. 

Αδυνατούν να δουν πως στο φυσικό επίπεδο της γονεϊκής σχέσης και στην κρισιμότητά της προτυπώνεται η αναζήτηση της οντολογικής αποκατάστασης του ενοποιημένου Προσώπου.
Αυτή η ίαση και αποκατάσταση δεν μπορεί να συμβεί, παρά μόνο βιωματικά, μετά τη άρση των ψυχολογικών καθηλώσεων, μέσα από την έντονη κι εμπρόθετη αναζήτηση και κοινωνία με τον Θεό Πατέρα, τους αληθινούς - οντολογικούς μας γονείς...