Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Το υπαρξιακό τραύμα και η αμαρτία ως υπεκφυγή της χαράς

Οι άνθρωποι που πεινάνε ψυχικά κυρίως τους λείπει ο Θεός.
Η αμαρτία και η ανηθικότητα των ανθρώπων δεν είναι το πρόβλημα σήμερα.
Αυτά είναι μόνο συμπτώματα. Συμπτώματα της απουσίας της χαράς στην ζωή μας.
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος μόνο για να χαίρεται. Αλλά πώς να βρεις την χαρά μακριά απ΄τον Χριστό; Τότε, ψάχνεις βουλιμικά την ψευτοχαρά στην συνεξάρτηση με τους άλλους, στις εξαρτήσεις από ουσίες, ακόμα και στην ηδονή του πόνου.
Ψάχνεις για ανθρώπους που να σε λατρεύουν, συναισθηματικά να σε προσκυνάνε, να τους χειρίζεσαι ως αντικείμενα της ατομικής σου ικανοποίησης, σαν προϊόντα προς χρήση και κατανάλωση. Αλλά έτσι, η μοναξιά σου, το ανικανοποίητο μέσα σου, το αδιέξοδο βαθαίνει.
Σπρώχνεσαι ελπίζοντας στο κυνήγι του χρήματος και των υλικών για να καλύψεις το κενό νοήματος μέσα σου, αλλά ούτε αυτή η κατάκτηση εξουσίας σε αναπαύει.
Δοκιμάζεις ουσίες, εξαρτιέσαι απ’ αυτές, αλλά και πάλι πιο πολύ πονάς από την απουσία της χαράς, παρά ανακουφίζεσαι από την ψευδαίσθηση της χημικής ψυχοσωματικής ευφορίας.
Αν και μοιάζει παράδοξο, η πόνος στον οποίον πολλές φορές καταφεύγουμε, μέσα από τις ατελέσφορες καταφυγές στα αδιέξοδα μονοπάτια των εξαρτήσεων με τους άλλους, της μανιακής εκζήτησης των αντικειμένων ως ελπίδα πλουτισμού, την επαναβίωση και το αναμάσημα παρελθόντων τραυμάτων, αυτός ο πόνος μας παρέχει την μοναδική ασφαλή ελπίδα ανακαίνισης. Την μόνη διέξοδο νοηματοδότησης σε έναν ατομικό κόσμο, απ’ τον οποίον έχουμε εξορίσει εμάς τους ίδιους και  τους άλλους ως εν δυνάμει πρόσωπα.
Η ψυχή του υπαρξιακά αλύτρωτου και τραυματισμένου ανθρώπου ελπίζει –και καλά κάνει- πως μέσα από το πάσχειν θα βρει το αληθινό νόημα της ζωής.
Όπως είπαμε, αμαρτία, ασθένεια –ψυχική & οργανική- είναι μόνο συμπτώματα. Αλλού είναι το πρόβλημα του ανθρώπου. Πως είναι γεννημένος για την χαρά και χαρά δεν βρίσκει. Και η ζωή δεν έχει νόημα αν η ψυχή δεν μπολιαστεί με την αληθινή χαρά.
Πίσω απ’ τα συμπτώματα στέκει αμετακίνητη η υπαρξιακή μας μοναξιά.
Ο θάνατος, για τους εν απογνώσει κι όχι εν επιγνώσει ανθρώπους, δεν είναι μέρος της ζωής, αλλά μεγάλο πρόβλημα που χρειάζεται να λυθεί.
Οι σχέσεις συντροφικές, οικογενειακές, φιλικές δεν ικανοποιούν αφού ο καθένας τις βλέπει σαν αγελάδα για άρμεγμα, από την οποία σκοπεύει να γεμίσει με το λιγότερο δυνατό κόπο και κόστος τα ανεπίγνωστα υπαρξιακά του κενά.
Ο άνθρωπος δεν βρίσκει την χαρά γιατί διστάζει να αποτύχει. Και να δει πως απέτυχε. Δεν βρίσκει χαρά γιατί φοβάται την επίγνωση του ποιος στ αλήθεια είναι. Πρέπει να ναι πετυχημένος νομίζει για να βρει την χαρά. Πρέπει να είναι ηθικά σωστός για να είναι και χαρούμενος. Δεν θέλει να μάθει πως για να ναι χαρούμενος χρειάζεται να ναι ζωντανός. Και ζωντανός γίνεται κανείς μόνο όταν έχει επίγνωση.
Κι όταν έχει επίγνωση τότε η οδύνη γίνεται πηγή αληθινής αναζήτησης της χαράς.
Η χαρά όμως είναι ο θεός και η σχέση μας μαζί του μόνο μπορεί να μας την προσφέρει.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο αποστατημένος άνθρωπος ζητάει ασυνείδητα να αποτύχει. Θέλει την ευκαιρία του, κι αυτή θα την βρει μέσα από την οδύνη. Ο πόνος θα τον οδηγήσει στην αποκατάσταση της υπαρξιακής του ακεραιότητας μέσα από την ζωντανή σχέση του με τον θεό. Μέσα από το αδιέξοδο της κλιμακούμενης οδύνης θα μετατοπιστεί εντός του το κέντρο βάρος από το «έχειν» στο «είναι». Μέσα από την απουσία της χαράς θα αναζητήσει ολόψυχα την χαρά αποκαμωμένος από την δική του αποτυχία.
Το τραύμα του γίνεται το έναυσμα της επιθυμίας για την οντολογική του αποκατάσταση και θεραπεία. Γίνεται η κόλλα που θα ενώσει τα θραύσματα της ύπαρξης του με την ενσαρκωμένη ενότητα κι αγάπη, με τον Χριστό. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου