Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Κατάθλιψη και παραίτηση: Ένα πέρα για πέρα αληθινό παραμύθι...

Κάποτε γινόταν ένα πάρτι. ενώ όλοι, όρθιοι, με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι, γιόρταζαν, γελούσαν και μιλούσαν στην αίθουσα της δεξίωσης, σε μια γωνιά, κάτω από ένα μαρμάρινο τραπέζι, καθόταν κατάχαμα σφηνωμένος κάποιος, θυμωμένος που, ενώ όλοι όρθιοι διασκεδάζουν, αυτός δεν μπορούσε να βγει και να γιορτάσει μαζί τους...
Για ώρες και ώρες, προσπαθούσε να σπρώξει προς τα πάνω το τραπέζι πιέζοντας το με το σβέρκο του. Μα το τραπέζι ήταν πάρα πολύ βαρύ, ασήκωτο, με αποτέλεσα, όχι μόνο το τραπέζι να μην κουνηθεί ούτε ρούπι, αλλά και το σβέρκο του να πονέσει πολύ από την προσπάθεια...
Αφού είδε κι απόειδε, κάποια στιγμή αποκαμωμένος κι αποκαρδιωμένος από τον εαυτό του, παραιτήθηκε από την υπερπροσπάθεια να σηκώσει το τραπέζι. Είπε:
"Βρε κοίτα να δεις! Είμαι τελείως άχρηστος. Αυτό ήταν. Τελείωσε! Δεν μπορώ να σηκώσω το τραπέζι. Εδώ κάτω θα μείνω σ' όλο το πάρτι...»
Την στιγμή όμως που παραιτήθηκε, του πέρασε από το μυαλό κάτι πολύ απλό! Έτσι, καθώς ήταν χαλαρός, να συρθεί κάτω από το τραπέζι, και να βγει!
Πράγματι, έκανε μια έτσι, κι αφού στάθηκε όρθιος στα πόδια του, έδωσε μια και
βρέθηκε πάνω στο τραπέζι! Τόσο απλό ήταν! Από κει πάνω τους έβλεπε όλους τώρα αφ υψηλού. Αισθανόταν υπέροχα, κανείς όμως δεν τον πλησίαζε... Έμοιαζε παράταιρος ένας άνθρωπος να γελά αυτάρεσκα πάνω σε ένα τραπέζι...!
«Δεν λέω, καλά τα κατάφερα να βγω, αλλά δεν μου αρκεί αυτό. Θέλω να είμαι κι εγώ μέρος αυτής της φιέστας!».
Τότε, έδωσε ένα πήδο και βρέθηκε όρθιος στο πάτωμα, όπως και οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες του πάρτι. Γέμισε το ποτήρι του με σαμπάνια, και άρχισε κι αυτός να συμμετέχει στην γιορτή μαζί με όλους τους άλλους...
Συμπέρασμα: Πολλές φορές προσπαθούμε πολύ σκληρά για κάτι που είναι πολύ απλό να γίνει, και χωρίς καμία προσπάθεια. Όμως ο εγωισμός μας μας λέει πως μόνο αν προσπαθήσουμε πολύ θα πετύχουμε. Και μόνο εάν πετύχουμε, θα αξίζουμε κάτι! Γι αυτόν, τον εγωισμό, εκείνο που μετρά είναι η επιτυχία, όχι η ευτυχία. Ποίος νοιάζεται για κάτι τόσο απλοϊκό κι εύκολο, όπως η ευτυχία!
Η ασήκωτη θλίψη είναι συχνά αποτέλεσμα της υπέρμετρης προσπάθειας για κάποιου είδους αναγνώριση ή επιτυχία. Για άρση της εσωτερικής αίσθησης μειονεξίας με πολύ κόπο.
Ο καταθλιπτικός απαξιώνει τον εαυτό του χωρίς όμως να τον απαλλάσσει από το όνειδος της αποτυχίας. Χωρίς να τον απαλλάσσει από την ενοχή αυτού που μειονεκτεί επειδή δεν είναι το ίδιο «φυσιολογικός» με τους άλλους.
Μόνο όταν, μετά από πολλή ατελέσφορη ψυχική προσπάθεια δει έμπρακτα ο άνθρωπος πως η προσπάθεια ποτέ δεν φέρνει ευτυχία, και αποδεχτεί τον μειονεκτούντα εαυτό του, μόνο τότε, μαζί με την προσπάθεια, παραιτείται κι από το άλγος και το βάρος της πέτρας-κατάθλιψης που μέχρι τώρα με πολύ κόπο και κόστος σήκωνε.

Η απόγνωση σαν ... ευκαιρία! (Διαβάστε το ΕΔΩ!)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου