Το όνειρο της ψυχής πέρα από την Θεραπεία της...

Στην προσπάθεια να γλιστρήσω από τις πληγές μου, για χρόνια τις βάθαινα.

Επιχειρώντας να υπεκφύγω, μέσα από την αναζήτηση της εύκολης ηδονής, την αιμάζουσα παιδική μου οδύνη, ο φόβος μου για την ενηλικίωση βάθαινε και, μαζί του, ο πόνος της ψυχής μου που μη γνωρίζοντας πως υπάρχει, την ξέχασα.

Όταν πια η χιλιοτρυπημένη βάρκα του ασθενούς μου ψυχισμού άρχισε φανερά κι επικίνδυνα να μπάζει νερά, η ψυχοθεραπεία λειτούργησε σαν σωσίβια λέμβος, σαν ασφαλής οδηγός και συνοδοιπόρος προς την επαφή μου με τα πιο απωθημένα μου συναισθήματα και δυνατότητες.

Η ψυχοθεραπεία, απαραίτητος πρόδρομος προς την λεωφόρο της υγιούς αυτογνωσίας και πνευματικότητας συνέβαλε αποφασιστικά στο να αναδειχτεί μέσα μου η επιθυμία μου για τον Θεό.

Το όνειρό της ψυχής μου δεν ήταν η ψυχολογική επούλωση των τραυμάτων μου, όπως λανθασμένα πίστευα.

Ήταν, και είναι, η ενότητα των πιο ασθενών και ισχυρών μου κομματιών, μέσα από την οικοδόμηση ενός ενιαίου, αληθούς, υπερπροσωπικού  και θεάρεστου εαυτού.

Ενός εκουσίως απαρτιωμένου εαυτού που ηθελημένα κι αβίαστα θα αυτοκτονεί σταδιακά, μαζί με τις σκιώδεις του πλευρές, αφού πρώτα βιωματικά τις συναντήσει, γνωρίσει κι ενσωματώσει.

Ενός εαυτού που, πληρωμένος από τον Θεό, σκοπεύει να χάσει τα πάντα, ώστε να γεμίσει από τα πάντα.

Ενός  εαυτού που εμπρόθετα αυτοαναιρείται για να βιώσει την πληρότητά του.

Σήμερα, ξέρω πώς άλλο είναι η ψυχοθεραπεία, κι άλλο η θεραπεία της ψυχής.

Η πρώτη όμως είναι, για πολλούς από μας, σίγουρα το εχέγγυο για την επιτυχία και την ολοκλήρωση της δεύτερης.

Η πορεία προς το Πρόσωπο...(Διαβάστε το ΕΔΩ!)