Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Η ψυχολογία πίσω από τις κρίσεις πανικού

Οι άνθρωποι που υποφέρουν από συνεχείς κρίσεις πανικού, από την μια επικρίνουν -σε ασυνείδητο επίπεδο- ανελέητα την ανάγκη τους για συναισθηματική έκφραση, για αυθεντική και σε βάθος επικοινωνία, με αποτέλεσμα τα σκιώδη συναισθήματα που απορρίπτουν να διεκδικούν εντατικά το δικαίωμά τους στην εκφόρτηση μέσω των επανειλημμένων κρίσεων άγχους & πανικού.

Από την άλλη, έχουν μάθει από παιδιά να φοβούνται και να αναστέλλουν την έκφραση και την εξέλιξη του υγιούς τους ψυχικού δυναμικού, και την ανάγκη τους για αυτοπραγμάτωση.
Και σ' αυτήν την περίπτωση, το ψυχόσωμα, ως ολότητα, έρχεται αυτόκλητα να διαμαρτυρηθεί για την χρόνια καταπίεση που υφίσταται, εκδηλώνοντας την φωνή του μέσω του γενικευμένου άγχους & του πανικού.



Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Η ψυχοθεραπευτική αξία μιας αγκαλιάς: Όταν εσύ προσφέρεσαι...!

Μια ζωή περίμενα μια αγκαλιά απ’ την μάνα μου. Όπως εγώ την ήθελα. Όπως και όσο εγώ το θελα να με σφίξει. Να ναι διακριτική και δοτική μαζί. Να το κάνει λαμβάνοντας υπόψη της τους δικούς μου φόβους, τις κρυφές μου επιθυμίες. Να σεβαστεί τους δικούς μου δισταγμούς.
Όσες φορές έκανε να με αγκαλιάσει, ποτέ αυτή η αγκαλιά δεν ήταν όπως την λαχταρούσα. Ήταν πάντα λειψή, υπερβολικά γεμάτη, άδεια, ή περισσότερο σύντομη απ’ ό,τι ήθελα. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου:
«Είδες;! Είχες δίκιο που δίσταζες να την αγκαλιάσεις εσύ πρώτος… Αφού το ξέρεις: Δεν έχει να σου την δώσει…». Κι όμως, ξόδεψα χρόνια στην μεμψιμοιρία και στην προσχεδιασμένη αυτο-ματαίωση…
Ήρθε κάποια στιγμή η ώρα που γέμισε η καρδιά μου απ’ αυτό που ζητούσα, πριν η μάνα μου να μου το δώσει, κι ένιωσα πολύ πόνο για κείνον τον άνθρωπο, τη μάνα μου, που δεν ήξερε πως ν’ αγκαλιάσει (γιατί δεν ήξερε ούτε πως ν’ αγαπήσει, ούτε τον εαυτό της… πώς να ξέρει να το κάνει για τους άλλους!;).
Γεμάτο καθώς ήταν το ποτήρι μου, θέλησα να δώσω και σε κείνη να πιεί να ξεδιψάσει.
Κι άρχισα εγώ αυτήν την φορά να την αγκαλιάζω για να της δώσω το περίσσευμα απ’ την δική μου γιομάτη αγκαλιά.
Κι εκείνη το κατάλαβε που δεν περίμενα αντάλλαγμα! Και μ’ έσφιξε με ευγνωμοσύνη.
Κι ήταν όπως ακριβώς την ήθελα! Μια αγκαλιά διψασμένη, γεμάτη από αποδοχή της δικής μου προσφοράς. Γεμάτη από αποδοχή.
Κι εγώ τώρα χάρηκα πολύ! Γιατί βρήκα αυτόν και αυτό που πάντα ζητούσα!
Έναν ενδεή άνθρωπο, διψασμένο όπως ήμουν πριν κι εγώ, να δέχεται την αγκαλιά μου σαν πολύτιμο θησαυρό. Κι απ’ την έναν πιο πλούσιο –εμένα- που ήθελε διακαώς να την προσφέρει!
Και πιο πολύ χάρηκα που δεν ζητούσα αυτήν την φορά, δεν περίμενα την ανταπόδοση. Με γέμιζε που έδινα αυτό που για χρόνια είχα ο ίδιος στερήσει από μένα: Όχι την αγκαλιά κάποιου άλλου, της μάνας μου! Όχι! Του χα στερήσει την δική μου γεμάτη αγκαλιά…
Την χαρά της αγκαλιάς που από περίσσευμα προσφέρεται.  

Διαβάστε εδώ ένα σχετικό άρθρο: http://www.aftognosia.gr/sumvouleutiki/159-o-fovos-toy-neyrvtikou-anthropou.html

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Κίνητρα Πίστης: Αυθεντικότητα vs Αυτοδικάιωση

Είναι εντυπωσιακό και συνάμα απογοητευτικό για μένα το γεγονός ότι οι πλείστοι των πιστών και των ιερέων που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα, σε συνάξεις, εκκλησίες, παρέες, ανήκουν κυρίως σε δύο κατηγορίες:

Είτε συμβατικά -και χωρίς επίγνωση των κινήτρων που το κάνουν- υπερασπίζονται την εικόνα του ευλαβούς και καλοπροαίρετου χριστιανού που τρέμει την αυτο-αποκάλυψη και κάθε εντός του αυθεντικότητα, λες και η έκφραση των παραπάνω είναι απαγορευτικά ασύμβατη με την χριστιανική τους ιδιότητα.

Είτε βιώνοντας το θρησκευτικό ιδεώδες με το οποίο γαλουχηθήκαν ως προκρούστεια κλίνη μέσα από την οποία αρχικά "προστατεύτηκαν" από κάθε στοιχείο υγιούς τους ζωτικότητας, τώρα –ενοχικά- εξοργισμένοι με το κομμάτι του εαυτού τους που -προβάλλοντάς το στους ιερείς- διαπιστώνουν ότι τους πρόδωσε, αναζητούν ένα νέο μοντέλο χριστιανισμού προσαρμοσμένο στις καταπιεσμένες εφηβικές τους ορμές κι ενστάσεις.

Ο Χριστός είναι η Αλήθεια, το Τέλος.

Πλησιάζει όμως κανείς στον όντως προορισμό του, αναγνωρίζοντας τις συνεχείς παραμορφώσεις του -κατ’ εικόνα Κυρίου- προσώπου του, κι εμπεριέχοντας αυτές τις τσαλακωμένες εκδοχές της εικόνας του, τις κάνει σκάλα αυτογνωσίας και ειρήνης. Στον βαθμό που –ακουσίως- αρνείται κανείς την παραπάνω διαδικασία, αποθησαυρίζει κόπρανα, θεωρώντας τα μάλιστα ιερά κειμήλια και διαφυλάττοντας τα ως ανεκτίμητη περιουσία...

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Από το τραύμα της συνεξάρτησης, στην θεραπεία της πληγωμένης αγάπης

Όλοι μας είμαστε απόγονοι «τεμαχισμένων» ανθρώπων (δηλαδή γονέων που μεγάλωσαν μέσα από μια διαστρεβλωμένη έννοια & εικόνα αγάπης από τους δικούς τους γονείς).
Κυρίως, γι’ αυτό τον λόγο, μαθαίνουμε συνήθως ποιοί «είμαστε» μέσα από τον προβληματικό τρόπο που διαπραγματευόμαστε τις σχέσεις μας με τους άλλους, μέσα από τις συγκεχυμένες κι αδιόρατες συναισθηματικές μας εκδηλώσεις και συμπεριφορές.
Στα πρώτα παιδικά μας χρόνια ο ψυχικός οργανισμός δομείται με βάση τις εξωτερικές εικόνες των αγαπημένων & αναγκαίων για την επιβίωση μας προσώπων (γονείς – κηδεμόνες), τα οποία εσωτερικεύουμε, δηλαδή υιοθετούμε τα χαρακτηριστικά, τις στάσεις και τις συμπεριφορές αυτών των προσώπων, ταυτιζόμενοι μαζί τους.
Στηριζόμενος λοιπόν σ’ αυτήν την διαδικασία εσωτερίκευσης του άλλου, ο αναπτυσσόμενος ψυχικός οργανισμός χτίζει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «προσωπικότητα», ή αλλιώς «εγώ».
Μ’ αυτή την «εγωϊκή» δομή συνήθως τείνουμε να ταυτιζόμαστε για τα υπόλοιπα χρόνια της «ενήλικής» μας ζωής.
Αυτό το ατομικό μας «εγώ», διαμορφώθηκε στη βάση συγκεκριμένων προσώπων (μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, κ.λ.π.), τα οποία, με τη σειρά τους, «κουβαλάνε»  εύθραυστα, τεμαχισμένα, τραυματισμένα, ασθενή, κι ανολοκλήρωτα «Εγώ», κληρονομιά κι αυτά από σημαντικά πρόσωπα προηγούμενων γενεών, κ.ο.κ.
Έτσι, κι εμείς, απόγονοι των παραπάνω «τεμαχισμένων» ανθρώπων, συνήθως βιώνουμε την προσωπικότητά μας μέσα από τον προβληματικό τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους, μέσα από τις εκφράσεις των συναισθημάτων & των συμπεριφορών μας.
Βιώνουμε δηλαδή το «εγώ» μας ως μια αλλοπρόσαλλη και ασταθή οντότητα που μοιάζει, μέσα από τις ματαιώσεις που προκαλεί σε μας και τους άλλους, να είναι ατελής, τραυματισμένη, και διασπασμένη σε κομμάτια.
Η βαθιά αίσθηση της ψυχικής μας ανεπάρκειας μας οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, κρίσεις ενοχής, οργής, κι επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφεται εναντίον των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε, ή εναντίον αυτού που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «εαυτό» μας.

Επειδή ακριβώς –και στον βαθμό που- ταυτιζόμαστε μ’ αυτήν την ελλειμματική ψυχική δομή (το «εγώ»), πολύ συχνά βιώνουμε συναισθήματα κενού, ματαίωσης, απουσίας νοήματος, έντονο ψυχικό και σωματικό πόνο, επίπονες εσωτερικές συγκρούσεις, κι αναποφασιστικότητα.

Βιώνουμε δηλαδή τελικά το «εγώ» μας ως μια «ακατάστατη» και ανώριμη οντότητα που μοιάζει να είναι ατελής, τραυματισμένη, και πολυδιασπασμένη.

Μια οντότητα που δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανή να κουμαντάρει με επιτυχία το πλήθος των ενδοψυχικών απαιτήσεων της καθημερινότητας, και αυτών που αφορούν τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Αυτή η βαθιά πεποίθηση της ψυχικής μας αδυναμίας συνήθως μας οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, σε κρίσεις ενοχής, οργής, κι επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφονται εναντίον των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε, ή εναντίον αυτού που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «εαυτό» μας.
Εύλογα κάποιος μπορεί να συμπεράνει σ’ αυτό το σημείο, ότι μια τέτοια ψυχική αναστάτωση έχει σαν λογικό επακόλουθο ο άνθρωπος που την βιώνει να μην μπορεί ούτε να δώσει, αλλά ούτε και να πάρει αγάπη.
Πράγματι, η ίδια η αίσθηση τις προσωπικής μας ανεπάρκειας –την οποία όπως είπαμε την βιώνουμε ως αποτέλεσμα της ταύτισής μας με ένα ελλειμματικό κι ανώριμο «εγώ»- είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την αδυναμία μας να δεχτούμε την αγάπη, και στην συνέχεια να την προσφέρουμε στους άλλους!
Κι ο λόγος είναι ότι, κατ’ αρχάς, η ίδια η παθολογική ψυχική κατασκευή (το «εγώ»), με την οποία έχουμε ταυτιστεί, υπάρχει ως αποτέλεσμα της πλήρους, ή της μερικής απουσίας της άνευ όρων αγάπης!
Αυτό το παραμορφωμένο και –στην καλύτερη περίπτωση- ελλιπέστατο "κατασκευαστικό" υλικό, η μαμά και ο μπαμπάς το ονομάσανε «γονεϊκή αγάπη», μας το προσφέρανε, κι εμείς –ως παιδιά- το δεχτήκαμε επειδή το χρειαζόμασταν τότε κατεπειγόντως αφού σ’ αυτό έπρεπε να στηρίξουμε την σωματική & ψυχική μας αυτο-οργάνωση.
Αυτό όμως που, στην πραγματικότητα, χρειαζόμασταν ως βρέφη και παιδιά, και φυσικά τώρα, ως ενήλικες, είναι αυτό που δεν λάβαμε ποτέ: 

την αγάπη στην αυτούσια, ανόθευτη κι ολοκληρωμένη της μορφή, όχι στην μεταλλαγμένη, κακέκτυπη και κακοποιητική της διάσταση.
Κατά δεύτερο λόγο, το γεγονός ότι βιώνουμε στη ζωή μας την αδιάσειστη πεποίθηση της ανεπάρκειας του «εγώ» να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ως δική μας, προσωπική ανεπάρκεια και αδυναμία, έχει ως αποτέλεσμα να μοιάζει στα μάτια μας οποιαδήποτε πρόθεση και πρόταση για  προσφορά αγάπης, ως άκρως επίφοβη & απειλητική.
Αφού η «αγάπη» έχει βιωθεί, στην καλύτερη περίπτωση, ως «υπό όρους ανταλλαγή» (π.χ. θα σ’ αγαπώ μόνο εάν μου κάνεις τα χατίρια, αν είσαι καλό παιδί, κ.ο.κ.).
Στην χειρότερη περίπτωση, ως επιθετική ενέργεια εναντίον μας (π.χ. θα φας ξύλο, πλήγωσες την μητέρα σου που σ’ αγαπάει τόσο πολύ..., κ.ο.κ).
Δηλαδή, ουσιαστικά γαλουχούμαστε από τα πρώτα μας κιόλας βήματα σ’ αυτόν τον κόσμο στον «φόβο της αγάπης»...

Υπό αυτήν την έννοια, τίποτα δεν μας τρομάζει περισσότερο από την πιθανότητα να αγαπηθούμε!...
Απ’ την μια, κανείς μας δεν θέλει να κακοποιηθεί, ή να χρησιμοποιηθεί στο πλαίσιο μια στενής σχέσης, με το πρόσχημα της «αγάπης».
Κι απ’ την άλλη πάλι, ταυτιζόμενοι με μια τόσο ανεπαρκή και διαστρεβλωμένη προσωπικότητα, το «εγώ», είναι πάρα πολύ δύσκολο στο βάθος της συνείδησής μας να δεχτούμε ότι αξίζουμε κάποιος να μας αγαπήσει γι’ αυτό που –νομίζουμε ότι- είμαστε.
Ο «φόβος της αγάπης» μπορεί να αμβλυνθεί και, τέλος, να καταλυθεί μόνο εφόσον το υγιές κομμάτι ενός ανθρώπου επιθυμήσει πάρα πολύ να ταυτιστεί, να ενωθεί με την ισχυρή και υγιή εκείνη ψυχική οργανωτική αρχή που είναι συνώνυμη της αυθεντικής εκδοχής της αγάπης (δηλ. της ανιδιοτελούς και άνευ όρων προσφοράς προς κάθε πρόσωπο).

Σ’ αυτήν την περίπτωση, και στον βαθμό που επιτυγχάνεται η νέα αυτή ταύτιση («νέος άνθρωπος»), το άτομο σταδιακά αποταυτίζεται από το πιο ανεπαρκές κομμάτι του εαυτού του.

Αυτό συμβαίνει, επειδή ο άνθρωπος αρχίζει να θυμάται και να συνειδητοποιεί –εμπειρικά, κι όχι θεωρητικά!- την ενότητά του με την πηγή της αυθεντικής αγάπης.

Η παραπάνω εσωτερική οργανωτική αρχή στην οποία στοχεύουμε είναι, για μας τους χριστιανούς, ο Ιησούς Χριστός.

Ο εσωτερικός μας πόθος για πλήρη ένωσή μας με τον Χριστό καθρεφτίζει την βαθιά, πρωταρχική, και ειλικρινή επιθυμία της ψυχής να συνδεθεί άρρηκτα και μόνιμα με εκείνο το ένα και απόλυτο, που εκφράζει την θεραπεία μας από την αρρώστια της διαστρέβλωσης και του κατακερματισμού.
Η ένωσή μας μ’ αυτό, το οποίο αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού-, εξαιτίας της ενοποιημένης και αυθεντικής του φύσης, σπάει τον φαύλο κύκλο του οικείου σχήματος: 

«υπό όρους αγάπη → αίσθηση ελλειμματικότητας → φόβος, ενοχή → επιθετικότητα στον εαυτό και τους άλλους → αίσθηση δυστυχίας».

Μ’ αυτόν τον τρόπο αποκαθίσταται μέσα μας η έννοια της αυθεντικής αγάπης, με βιωματικό πια τρόπο.

Ταυτόχρονα, βιώνουμε ψυχική πληρότητα κι ολοκλήρωση, αφού έχουμε αγγίξει το ψυχικό μας ζητούμενο, τον «εσωτερικό μας ουρανό», την αποκατάσταση της χαμένης ψυχοπνευματικής μας ενότητας.

Ως αποτέλεσμα αυτής της βιωμένης πια πραγματικότητας, ο άνθρωπος ζει μια πρωτόγνωρη  αίσθηση ψυχικής επάρκειας.

Δεν χρειάζεται πια στον ίδιο βαθμό την «ασπίδα» του φόβου -και τα παράγωγά του, (δηλ. την αυτομομφή, την αμφιβολία, την δυσπιστία, την οργή και την επιθετικότητα)-, για να «επιβιώσει» σ’ έναν «απειλητικό» εσωτερικό κι εξωτερικό κόσμο.

Η εμπειρία αυτής της κατάστασης ενότητας, του μέχρι πρότινος διασπασμένου εαυτού, δημιουργεί στο «νέο άνθρωπο» ένα βαθύ αίσθημα ολοκληρωμένης εσωτερικής ασφάλειας.

Ο αναγεννημένος άνθρωπος θέλει –και είναι σε θέση πια- να γίνει όχι μόνο κοινωνός, αλλά και γενναιόδωρος χορηγός αυτής της αγάπης σε όσους την χρειάζονται, αφού τώρα, ταυτισμένος με την πηγή της αλήθειας, είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η «νέα» ψυχο-πνευματική του κατάσταση είναι η πρωτογενής κι αυθεντική του φύση:

η επάρκεια, η ενότητα, η προσφορά που δεν ζητά «τα της εαυτής».

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Η ψυχοπνευματική αξία ενός βιβλίου

Ναι, το διάβασμα ενός χάρτινου βιβλίου μπορεί να γίνει σωτήριο!
Όταν ο νους, στοχεύοντας στην καρδιά, χρησιμοποιεί τις λέξεις, τις φράσεις, τις σκέψεις, τον πόνο, τον ανεκπλήρωτο έρωτα του συγγραφέα, ως έναυσμα ψυχικής κινητοποίησης κι ελπίδας, ως πείραμα αυτεπίγνωσης, ως άλμα ενότητας, ως άγγιγμα ερωτικής επιθυμίας, ως βέλη πνευματικής μαχητικότητας στον αγώνα της οντολογικής αποκατάστασης του αναγνώστη...
Δυστυχώς, μερικοί διαβάζουν βιβλία για να κοιμηθούν πιο εύκολα..

Το βιβλία όμως πρέπει να το διαβάζουμε για να "ξυπνήσουμε"...

Το πολύ καλό βιβλίο είναι το δάχτυλο που σου δείχνει το δικό σου φεγγάρι.

Που κάνει απτούς του πιο βαθείς σου πόθους και τους στοχοθετεί.

Που σε διευκολύνει να σμιλεύσεις καρδιακά το ψυχοπνευματικό σου μονοπάτι, να αποκαλύψεις στην νόησή σου αυτό που η καρδιά σου από την γέννησή σου γνωρίζει.

Τα καλό βιβλίο είναι οδοδείκτης προς το εστιατόριο που σχεδιάζεις να φας.

Είναι το «μενού του καταστήματος».

Σε καμία περίπτωση δεν είναι το γεύμα που ψάχνεις.
Η αμβροσία που ζητάς πεινασμένος να «φας» για να γεμίσεις είναι κρυμμένη στην καρδιά σου.

Σε περιμένει…

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Ψυχολόγοι και Ψυχοθεραπείες! Τα χρειάζομαι...;

Μου είπες: «Ούτε ψυχολόγοι, ούτε ψυχοφάρμακα! ¨Ένα είναι το φάρμακο: Ν’ αγαπηθείς!...»
Έτσι είναι, όπως τα λες... Όμως για να αγαπηθείς, χρειάζεται να προετοιμαστείς και να τολμήσεις, να κολυμπήσεις στ' ανοιχτά.
Να μάθεις τους φόβους σου -πραγματικούς & φανταστικούς.
Να ποθήσεις περισσότερο τον κίνδυνο από τον φόβο σου.
Σταδιακά να απεξαρτηθείς από τις συνεχείς προβολές σου στις πλάτες των άλλων.

Να αρχίσεις να συναντάς πραγματικούς άλλους -κι όχι μόνο όσους έχεις πλάσει με την φαντασία σου, στα μέτρα των ανικανοποίητων αναγκών και των φόβων σου.
Να επιτρέψεις, καθώς μυείσαι στην αυτογνωσία, κάποιον άλλον να φροντίσει τις πληγές σου, πριν αποφανθείς πως δεν τις έχεις πια ανάγκη...
Να γνωρίσεις τους πόνους σου και να μάθεις μονάχος σου να τους μελετάς και να τους περιθάλπεις.

Χρειάζεσαι για να γίνεις το πρόσωπο που ζητάς, να μαθητεύσεις στην θητεία της κοντινής και με επίγνωση σχέσης. Αυτό θέλει να σου προσφέρει η ψυχοθεραπεία.

Είναι μεγάλη, οδυνηρή και λυτρωτική περιπέτεια το άνοιγμα σε μια σχέση γνήσιας ανταλλαγής κι εγκάρδιας συνομιλίας...

Είναι όπως όταν πηδάς από ψηλά με το παρά πέντε: Πολύ απλό, αλλά μαζί και δύσκολη η απόφαση να πετάξεις!...

Το υπαρξιακό τραύμα και η αμαρτία ως υπεκφυγή της χαράς

Οι άνθρωποι που πεινάνε ψυχικά κυρίως τους λείπει ο Θεός.
Η αμαρτία και η ανηθικότητα των ανθρώπων δεν είναι το πρόβλημα σήμερα.
Αυτά είναι μόνο συμπτώματα. Συμπτώματα της απουσίας της χαράς στην ζωή μας.
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος μόνο για να χαίρεται. Αλλά πώς να βρεις την χαρά μακριά απ΄τον Χριστό; Τότε, ψάχνεις βουλιμικά την ψευτοχαρά στην συνεξάρτηση με τους άλλους, στις εξαρτήσεις από ουσίες, ακόμα και στην ηδονή του πόνου.
Ψάχνεις για ανθρώπους που να σε λατρεύουν, συναισθηματικά να σε προσκυνάνε, να τους χειρίζεσαι ως αντικείμενα της ατομικής σου ικανοποίησης, σαν προϊόντα προς χρήση και κατανάλωση. Αλλά έτσι, η μοναξιά σου, το ανικανοποίητο μέσα σου, το αδιέξοδο βαθαίνει.
Σπρώχνεσαι ελπίζοντας στο κυνήγι του χρήματος και των υλικών για να καλύψεις το κενό νοήματος μέσα σου, αλλά ούτε αυτή η κατάκτηση εξουσίας σε αναπαύει.
Δοκιμάζεις ουσίες, εξαρτιέσαι απ’ αυτές, αλλά και πάλι πιο πολύ πονάς από την απουσία της χαράς, παρά ανακουφίζεσαι από την ψευδαίσθηση της χημικής ψυχοσωματικής ευφορίας.
Αν και μοιάζει παράδοξο, η πόνος στον οποίον πολλές φορές καταφεύγουμε, μέσα από τις ατελέσφορες καταφυγές στα αδιέξοδα μονοπάτια των εξαρτήσεων με τους άλλους, της μανιακής εκζήτησης των αντικειμένων ως ελπίδα πλουτισμού, την επαναβίωση και το αναμάσημα παρελθόντων τραυμάτων, αυτός ο πόνος μας παρέχει την μοναδική ασφαλή ελπίδα ανακαίνισης. Την μόνη διέξοδο νοηματοδότησης σε έναν ατομικό κόσμο, απ’ τον οποίον έχουμε εξορίσει εμάς τους ίδιους και  τους άλλους ως εν δυνάμει πρόσωπα.
Η ψυχή του υπαρξιακά αλύτρωτου και τραυματισμένου ανθρώπου ελπίζει –και καλά κάνει- πως μέσα από το πάσχειν θα βρει το αληθινό νόημα της ζωής.
Όπως είπαμε, αμαρτία, ασθένεια –ψυχική & οργανική- είναι μόνο συμπτώματα. Αλλού είναι το πρόβλημα του ανθρώπου. Πως είναι γεννημένος για την χαρά και χαρά δεν βρίσκει. Και η ζωή δεν έχει νόημα αν η ψυχή δεν μπολιαστεί με την αληθινή χαρά.
Πίσω απ’ τα συμπτώματα στέκει αμετακίνητη η υπαρξιακή μας μοναξιά.
Ο θάνατος, για τους εν απογνώσει κι όχι εν επιγνώσει ανθρώπους, δεν είναι μέρος της ζωής, αλλά μεγάλο πρόβλημα που χρειάζεται να λυθεί.
Οι σχέσεις συντροφικές, οικογενειακές, φιλικές δεν ικανοποιούν αφού ο καθένας τις βλέπει σαν αγελάδα για άρμεγμα, από την οποία σκοπεύει να γεμίσει με το λιγότερο δυνατό κόπο και κόστος τα ανεπίγνωστα υπαρξιακά του κενά.
Ο άνθρωπος δεν βρίσκει την χαρά γιατί διστάζει να αποτύχει. Και να δει πως απέτυχε. Δεν βρίσκει χαρά γιατί φοβάται την επίγνωση του ποιος στ αλήθεια είναι. Πρέπει να ναι πετυχημένος νομίζει για να βρει την χαρά. Πρέπει να είναι ηθικά σωστός για να είναι και χαρούμενος. Δεν θέλει να μάθει πως για να ναι χαρούμενος χρειάζεται να ναι ζωντανός. Και ζωντανός γίνεται κανείς μόνο όταν έχει επίγνωση.
Κι όταν έχει επίγνωση τότε η οδύνη γίνεται πηγή αληθινής αναζήτησης της χαράς.
Η χαρά όμως είναι ο θεός και η σχέση μας μαζί του μόνο μπορεί να μας την προσφέρει.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο αποστατημένος άνθρωπος ζητάει ασυνείδητα να αποτύχει. Θέλει την ευκαιρία του, κι αυτή θα την βρει μέσα από την οδύνη. Ο πόνος θα τον οδηγήσει στην αποκατάσταση της υπαρξιακής του ακεραιότητας μέσα από την ζωντανή σχέση του με τον θεό. Μέσα από το αδιέξοδο της κλιμακούμενης οδύνης θα μετατοπιστεί εντός του το κέντρο βάρος από το «έχειν» στο «είναι». Μέσα από την απουσία της χαράς θα αναζητήσει ολόψυχα την χαρά αποκαμωμένος από την δική του αποτυχία.
Το τραύμα του γίνεται το έναυσμα της επιθυμίας για την οντολογική του αποκατάσταση και θεραπεία. Γίνεται η κόλλα που θα ενώσει τα θραύσματα της ύπαρξης του με την ενσαρκωμένη ενότητα κι αγάπη, με τον Χριστό. 

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Η αλήθεια δεν είναι διανοητική κατάκτηση...

Ένα από τα προβλήματα που έχουμε εμείς οι ψυχολόγοι, και οι διανοούμενοι άνθρωποι εν γένει, είναι η εμπιστοσύνη που έχουμε στο ότι η ενδελεχής γνώση της ιστορίας, της ανθρωπολογίας, της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας και σχολαστικής-"πανεπιστημιακής" θεολογίας, και η απόκτησή τους μπορεί να συμβάλει ένα λιθαράκι στην εμπειρική βίωση της αλήθειας. 

Αυτό είναι απόλυτα αναληθές. 

Η αλήθεια είναι μια υπαρξιακή κατάκτηση και μας δίνεται δωρεάν, μυστηριακά, χωρίς καμία δική μας συνυπευθυνότητα, πέρα από την καθαρή διάθεσή της ψυχής και την ανοιχτότητά της σε αυτήν. 

Εύχομαι ολόψυχα σε σας προσωπικά, και σε μένα, την ψυχική και διανοητική ενέργεια που αφιερώνουμε σε διανοητικές συζητήσεις, εγκάρδια να την προσφέρουμε στην παραίτησή μας από την επίπονη προσπάθεια κατάκτησής της αλήθειας και στην κατάληψή μας απ' αυτήν. 

Όταν και στον βαθμό που καταληφθούμε από την αλήθεια, αυτή θα μας ελευθερώσει. Τότε δεν θα υπάρχει κανένας λόγος αντιπαράθεσης μέσω γνωστικών επιχειρημάτων, αφού η ψυχή θα θεάται τον έσω κι έξω κόσμο υπό το ίδιος Φως... 

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Το όνειρο της ψυχής πέρα από την Θεραπεία της...

Στην προσπάθεια να γλιστρήσω από τις πληγές μου, για χρόνια τις βάθαινα.
Επιχειρώντας να υπεκφύγω, μέσα από την αναζήτηση της εύκολης ηδονής, την αιμάζουσα παιδική μου οδύνη, ο φόβος μου για την ενηλικίωση βάθαινε και, μαζί του, ο πόνος της ψυχής μου που μη γνωρίζοντας πως υπάρχει, την ξέχασα.
Όταν πια η χιλιοτρυπημένη βάρκα του ασθενούς μου ψυχισμού άρχισε φανερά κι επικίνδυνα να μπάζει νερά, η ψυχοθεραπεία λειτούργησε σαν σωσίβια λέμβος, σαν ασφαλής οδηγός και συνοδοιπόρος προς την επαφή μου με τα πιο απωθημένα μου συναισθήματα και δυνατότητες.
Η ψυχοθεραπεία, απαραίτητος πρόδρομος προς την λεωφόρο της υγιούς αυτογνωσίας και πνευματικότητας συνέβαλε αποφασιστικά στο να αναδειχτεί μέσα μου η επιθυμία μου για τον Θεό.
Το όνειρό της ψυχής μου δεν ήταν η ψυχολογική επούλωση των τραυμάτων μου, όπως λανθασμένα πίστευα.
Ήταν, και είναι, η ενότητα των πιο ασθενών και ισχυρών μου κομματιών, μέσα από την οικοδόμηση ενός ενιαίου, αληθούς, υπερπροσωπικού  και θεάρεστου εαυτού.
Ενός εκουσίως απαρτιωμένου εαυτού που ηθελημένα κι αβίαστα θα αυτοκτονεί σταδιακά, μαζί με τις σκιώδεις του πλευρές, αφού πρώτα βιωματικά τις συναντήσει, γνωρίσει κι ενσωματώσει.
Ενός εαυτού που, πληρωμένος από τον Θεό, σκοπεύει να χάσει τα πάντα, ώστε να γεμίσει από τα πάντα.
Ενός  εαυτού που εμπρόθετα αυτοαναιρείται για να βιώσει την πληρότητά του.
Σήμερα, ξέρω πώς άλλο είναι η ψυχοθεραπεία, κι άλλο η θεραπεία της ψυχής.
Η πρώτη όμως είναι, για πολλούς από μας, σίγουρα το εχέγγυο για την επιτυχία και την ολοκλήρωση της δεύτερης.

Η πορεία προς το Πρόσωπο...(Διαβάστε το ΕΔΩ!)

Κατάθλιψη και παραίτηση: Ένα πέρα για πέρα αληθινό παραμύθι...

Κάποτε γινόταν ένα πάρτι. ενώ όλοι, όρθιοι, με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι, γιόρταζαν, γελούσαν και μιλούσαν στην αίθουσα της δεξίωσης, σε μια γωνιά, κάτω από ένα μαρμάρινο τραπέζι, καθόταν κατάχαμα σφηνωμένος κάποιος, θυμωμένος που, ενώ όλοι όρθιοι διασκεδάζουν, αυτός δεν μπορούσε να βγει και να γιορτάσει μαζί τους...
Για ώρες και ώρες, προσπαθούσε να σπρώξει προς τα πάνω το τραπέζι πιέζοντας το με το σβέρκο του. Μα το τραπέζι ήταν πάρα πολύ βαρύ, ασήκωτο, με αποτέλεσα, όχι μόνο το τραπέζι να μην κουνηθεί ούτε ρούπι, αλλά και το σβέρκο του να πονέσει πολύ από την προσπάθεια...
Αφού είδε κι απόειδε, κάποια στιγμή αποκαμωμένος κι αποκαρδιωμένος από τον εαυτό του, παραιτήθηκε από την υπερπροσπάθεια να σηκώσει το τραπέζι. Είπε:
"Βρε κοίτα να δεις! Είμαι τελείως άχρηστος. Αυτό ήταν. Τελείωσε! Δεν μπορώ να σηκώσω το τραπέζι. Εδώ κάτω θα μείνω σ' όλο το πάρτι...»
Την στιγμή όμως που παραιτήθηκε, του πέρασε από το μυαλό κάτι πολύ απλό! Έτσι, καθώς ήταν χαλαρός, να συρθεί κάτω από το τραπέζι, και να βγει!
Πράγματι, έκανε μια έτσι, κι αφού στάθηκε όρθιος στα πόδια του, έδωσε μια και
βρέθηκε πάνω στο τραπέζι! Τόσο απλό ήταν! Από κει πάνω τους έβλεπε όλους τώρα αφ υψηλού. Αισθανόταν υπέροχα, κανείς όμως δεν τον πλησίαζε... Έμοιαζε παράταιρος ένας άνθρωπος να γελά αυτάρεσκα πάνω σε ένα τραπέζι...!
«Δεν λέω, καλά τα κατάφερα να βγω, αλλά δεν μου αρκεί αυτό. Θέλω να είμαι κι εγώ μέρος αυτής της φιέστας!».
Τότε, έδωσε ένα πήδο και βρέθηκε όρθιος στο πάτωμα, όπως και οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες του πάρτι. Γέμισε το ποτήρι του με σαμπάνια, και άρχισε κι αυτός να συμμετέχει στην γιορτή μαζί με όλους τους άλλους...
Συμπέρασμα: Πολλές φορές προσπαθούμε πολύ σκληρά για κάτι που είναι πολύ απλό να γίνει, και χωρίς καμία προσπάθεια. Όμως ο εγωισμός μας μας λέει πως μόνο αν προσπαθήσουμε πολύ θα πετύχουμε. Και μόνο εάν πετύχουμε, θα αξίζουμε κάτι! Γι αυτόν, τον εγωισμό, εκείνο που μετρά είναι η επιτυχία, όχι η ευτυχία. Ποίος νοιάζεται για κάτι τόσο απλοϊκό κι εύκολο, όπως η ευτυχία!
Η ασήκωτη θλίψη είναι συχνά αποτέλεσμα της υπέρμετρης προσπάθειας για κάποιου είδους αναγνώριση ή επιτυχία. Για άρση της εσωτερικής αίσθησης μειονεξίας με πολύ κόπο.
Ο καταθλιπτικός απαξιώνει τον εαυτό του χωρίς όμως να τον απαλλάσσει από το όνειδος της αποτυχίας. Χωρίς να τον απαλλάσσει από την ενοχή αυτού που μειονεκτεί επειδή δεν είναι το ίδιο «φυσιολογικός» με τους άλλους.
Μόνο όταν, μετά από πολλή ατελέσφορη ψυχική προσπάθεια δει έμπρακτα ο άνθρωπος πως η προσπάθεια ποτέ δεν φέρνει ευτυχία, και αποδεχτεί τον μειονεκτούντα εαυτό του, μόνο τότε, μαζί με την προσπάθεια, παραιτείται κι από το άλγος και το βάρος της πέτρας-κατάθλιψης που μέχρι τώρα με πολύ κόπο και κόστος σήκωνε.

Η απόγνωση σαν ... ευκαιρία! (Διαβάστε το ΕΔΩ!)

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Στην σχέση με τον Θεό ανακαλύπτεις...

Χρησιμοποίησε την σχέση σου με τον Θεό για να "φωτογραφήσεις" τις βαθύτερες ανάγκες της ψυχής σου, την επίδρασή τους στην καθημερινότητά σου, και να δεις πως αυτές υπόγεια "ρυθμίζουν" τους τρόπους με τους οποίους σχετίζεσαι με τους ανθρώπους...

Στην σχέση σου με τον Θεό ανακαλύπτεις περίτρανα πως το πιο σημαντικό σε μια ζωντανή σχέση δεν είναι η αγάπη που απολαμβάνεις επειδή σου προσφέρεται, αλλά ο ανταποδοτικός τρόπος κι ο αγώνας με τον οποίον ελεύθερα επιλέγεις να ανταποκριθείς σ' αυτην την αγάπη...

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Ενοριακές παρέες και γνωσιολογία: Αυτοαποκάλυψη και Θεοαποκάλυψη

Πόσο απελπιστικά άδειο με αφήνουν οι διανοητικές, και οι θεολογίζουσες συζητήσεις…
Όταν σκέφτομαι «ενοριακές παρέες», το μυαλό μου φαντάζεται κοινότητες που ο άνθρωποι ανοίγουν τις καρδιές τους αυθόρμητα, φέρνουν, με εμπιστοσύνη, παραδείγματα από την προσωπική τους ζωή, στοχεύουν εμπρόθετα να εκθέσουν τον εαυτό τους προς τα έξω για να ωφελήσουν και –κοινωνούμενοι- να ωφεληθούν.
Να αναδείξουν στιγμές της σχεσιακής τους μικρότητας, της ανάγκης τους, της α-σθένειάς τους, των κρυφών τους πόθων & πληγών.
Κάτι, να πούμε, σαν την –θαυμάσια για μένα- δημόσια εγκάρδια εξομολόγηση των πρώτων χριστιανικών χρόνων.
Δεν έχει μες την δική μου αντίληψη νόημα αυτό που διαπίστωσα πως συνήθως γίνεται: κατά τ’ άλλα έγκριτοι & γνωσιακά καλλιεργημένοι χριστιανοί συζητούν -με την πολύτιμη βοήθεια του ιερέα- πτυχές του πνεύματος της εκάστοτε ευαγγελικής περικοπής, αναζητώντας επιχειρήματα που στηρίζουν διανοητικά τις υπό συζήτηση πλευρές.
Όποτε κάποιος δοκιμάσει να στρέψει την συζήτηση στην διαπροσωπική πραγματικότητα –την μόνη για μένα πραγματικότητα που χρειάζεται να γίνει αντικείμενο επεξεργασίας σ’ αυτόν τον χώρο- εκθέτοντας ο ίδιος πτυχές της προσωπικής του ζωής κι ανεπάρκειας, νιώθει ακαριαία να τον πνίγει η αμηχανία των «άμεπτων» άλλων…
Σα να λέει κάτι απαγορευμένο κι αποπροσανατολιστικό για την «ιερά» στοχευμένη κουβέντα… Λες και στην όποια θεολογική συζήτηση δεν χωράει ο τρόπος που ο καθένας μας χωριστά βιώνει την σχέση του με τον Θεό.
Λες και η αναζήτηση του Θεού είναι άσχετη με τον εάν και το πώς συναντά ο καθένας μας αυτόν τον Θεό μέσα στις σχέσεις του με τους άλλους! Μέσα στις προβληματικές πλευρές του εαυτού του που αναπόφευκτα τις συναντά και τις αντιμετωπίζει στις καθημερινές του σχέσεις.
Λες και το πνεύμα του ευαγγελίου μπορεί να διευκρινιστεί και να το κοινωνήσουμε σ’ ένα περιβάλλον συζήτησης στείρα γνωσιολογικό, αποστειρωμένα «θεολογικό». Σ ένα περιβάλλον που η ψυχολογία, ως οπτική που φωτίζει τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος εμπειρικά βιώνει τον εαυτό του στις ζωντανές του σχέσεις, περιθωριοποιείται ως περιττή και κίβδηλη, η –στην καλύτερη- περιοριστική θέαση του κόσμου.
Προσωπικά, έχω διαμετρικά αντίθετη θέαση και θέση.
Ο αυθεντικά ψυχολογικός και υπαρξιακά αυτό-αποκαλυπτικός λόγος είναι, κατ’ εμέ, εξαιρετικό εργαλείο σε μια συζήτηση με επίκεντρο τον άνθρωπο, όπως είναι στο βάθος της κάθε ουσιαστική θεολογική τέτοια.
Αυτός ο λόγος που έχει ως αντικείμενο και στόχο του την ανθρώπινη διάδραση, διευκρινίζει με ευθύτητα, ξεσκεπάζοντας εύστοχα τα μεγάλα «αγκάθια» κάθε αληθινού ανθρωπολογικού διαλόγου, δηλαδή την υποκρισία, την τακτική εξολόθρευσης κάθε ζωντανού, που λέγεται διανοητική επιχειρηματολογία, και την προαγωγή της γνώσης ως ανεξάρτητης από την βιωμένη κι εμπεριστατωμένη προσωπική διάδραση, σχέση κι εμπειρία.
Όταν ο παραπάνω λόγος αποκλείεται από μια συζήτηση που υποτίθεται ότι σκοπεύει να αναδείξει τον μεγαλύτερο υπαρξιακό «καημό» του ανθρώπου, την σχέση του με τον θεό, τότε, για μένα, η συζήτηση καταντάει ανιαρή, ρηχή, άστοχη. Κι εμείς που συνηγορούμε σε αυτό, σοβαροφανείς, φαιδροί, συνυπεύθυνοι για την υπαρξιακό μας μηρυκασμό και την ψυχική μας στασιμότητα. 

Διαβάστε στο link: http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-40-13/116-apo-ton-fovo-toy-fovou-stin-apodohi-tis-agapis-kai-tin-eleftheria.html