Στο τέλος της ημέρας, αργά το βράδυ, όταν σίγησε το
ποδοβολητό των αλόγων της φλυαρίας, του νου, των τετριμμένων συζητήσεων, της
ατέλειωτης μέριμνας για τα προς το ζην, μόνο τότε, καθώς βιώνω την σιωπή, βεβαιώνομαι
για το πόσο πολύ μου έλειψε η ησυχία.
Αυτή η ησυχία που μυστικά προετοιμάζει την ψυχή για προσευχή.
(Σάμπως να ναι και η ίδια προσευχή;…)
Καθώς κλείνω το στόμα μου και οι εμφανείς μάσκες σιωπούν, ο
πόνος της ψυχής που όλη μέρα στερήθηκα, παίρνει τον χώρο του στην καρδιά,
ζωντανεύει.
Όπως οι κούκλες στο παιδικό δωμάτιο, που περιμένουν τα φώτα
να κλείσουν για να ξυπνήσουν, να ζήσουν χορεύοντας στο σκοτάδι της νύχτας.
Ένα –στην αρχή- βουβό κλάμα, σαν σπίθα ανάβει μέσα μου την
καρδιά, που λούφαξε μες τον θόρυβο της μέρας.
Τα πόδια μου με καλούν να γονατίσω, για να συμπαρασύρουν μαζί
τους την ψυχή, που τόσο έχει ανάγκη να παραδοθεί.
Όχι! Δεν είναι επιθυμία. Είναι ανάγκη απαιτητική που έχει η
ψυχή, μέσα απ’ τον καθρέφτη των ματιών της Παναγίας, μέσα από το βλέμμα του Εσταυρωμένου, να
σχετισθεί με την ειλικρινέστερη, αφτιασίδωτη και βαθύτερη εκδοχή της.
Κάτι τέτοιες στιγμές συμπονώ και κατανοώ τους ερωτευμένους:
Αναγνωρίζω πως ο δυσβάσταχτος πόνος του έρωτα τους δεν υποκινείται από
επιθυμία, αλλά από ανίκητη ανάγκη να παραδοθούν στον εραστή τους, κυρίως για να
απαλλαγούν έστω και για λίγο από το εξουθενωτικό βάρος της αυτάρκειας, την ψευδαίσθηση
της αυτοδυναμίας τους…
Κι όταν, μπρος το εικόνισμα, φανερώνομαι ολόκληρος, έως τις
εσχατιές της αδυναμίας μου, η χαρά της αυτοπαράδοσής μου έρχεται ως αθάνατο
νερό ζωοφόρας πηγής να με λυτρώσει από τον φόβο της αποτυχίας μου.
Την ώρα που τα πόδια μου αποτυγχάνουν εμφανώς μα με
στηρίξουν, την ίδια ώρα ελευθερώνομαι από κάθε φόβο αποτυχίας…
Αυτή η ελευθερία γίνεται πηγή
αληθινής –όχι σχετικής!- χαράς.
Αυτοστιγμεί γιατρεύομαι απ’ την βαριά αρρώστια μου. Η ευτυχία
είναι που με γιατρεύει.
Μια ευτυχία πλήρης αλήθειας. Μια ευτυχία από το «τίποτα», που
βοηθώντας με να σχετικοποιήσω τα πάντα, τα αποκαθηλώνει ως φαινομενικά, στείρα
νοήματος και, γι’ αυτό, ψευδή…
Άλλωστε, μόνο οι απόλυτες στιγμές της ευτυχίας είναι
αληθινές, γιατί δεν τις ξεχνάς ποτέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου