Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Ένα παιδί για την Αιωνιότητα...

"Ένα παιδί για την Αιωνιότητα" Εκδόσεις Ακρίτας.

Μια αληθινή ιστορία, πέρα από την φαντασία...

Μια μητέρα, δύο γονείς τεσσάρων παιδιών, έρχονται αντιμέτωποι με την ευθύνη, την απόφαση, το σκληρό δίλημμα να επιτρέψουν ή όχι στο θανάσιμα τραυματισμένο από μια σπάνια αρρώστια, από την «τριχρωμία 21», έμβρυο, στο πέμπτο τους παιδί, να δει ή όχι το φως της μέρας, και σχεδόν αμέσως μετά, να πεθάνει…

Η σχετική ιατρική νομοθεσία στην Γαλλία τους δίνει το δικαίωμα για θεσμική εύλογη ευθανασία, για νόμιμη διακοπή της κύησης, αφού το τέλος της ζωής του βρέφους είναι απόλυτα προβλέψιμο, ως εν εξελίξει οδοιπορικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Παρά ταύτα, οι γονείς τα αδέρφια του, η μητέρα επιλέγει, εν πλήρει συνειδήσει, κι επιγνώσει, να επιτρέψει στον ακόμα αγέννητο και καταδικασμένο σε θάνατο γιό της να υπάρξει…

Να βιώσει με επίγνωση των ψυχικών του για την ίδια συνεπειών τον Γολγοθά της κύησης, των εύφλεκτα συγκρουόμενων συναισθημάτων της, της «σχιζοφρενικής» προετοιμασίας μιας αρχής που προορίζεται να γεννήσει ένα σίγουρο και σύντομο, αλλά όχι ανώδυνο κι αναίμακτο τέλος.

Διαβάζοντας το βιβλίο, πάσχω νοερά μαζί της, και θαυμάζω την πρωταγωνίστρια.

Την ευρυχωρία της καρδιάς της.
Την ανείπωτη τόλμη που επιφυλάσσει η εκούσια συμπόρευση με τις ασήκωτες εκπλήξεις της ζωής.

Όχι τόσο την ηθική της δέσμευση στην ταπεινή συμπόρευση με μια παραπαίουσα ζωή, που φέρει στα σπλάχνα της ως «καταραμένη» ευλογία, ως αμφίσημη εύνοια του δωροδότη μέσα της.

Περισσότερο συμπάσχω και θαυμάζω το –όχι εν απογνώσει, αλλά εν επιγνώσει!- εγχείρημα της συμπερίληψης του αφάνταστου –αλλά όχι αναπόφευκτου!- πόνου στο ανεξάντλητο κι αλάνθαστο μυστήριο της πλήρους ψυχικής ίασης.

Το ηρωικό «ναι» στην προοπτική της ενότητας των πιο ζοφερών συναισθημάτων με τα ιαματικά τους αντίθετα.

Ηθελημένα και μαζί σπαραξικάρδια, αποφασίζει να γεννήσει αυτό το έμψυχο ον – παιδί της, που σε λιγότερο από 1.30 ώρα μετά την περιπετειώδη γέννησή του, θα αποχωρήσει απ’ τον ορατό κόσμο, με την βεβαιότητα του περάσματός του στην αιωνιότητα.

Λες και αυτή η μάνα προγνωρίζει ότι στο βάθος του καθρέφτη της καρδιάς της η απόλυτη και ολοκληρωτική ίαση, η οριστική επούλωση του αρχέγονου τραύματος της υπαρξιακής σχάσης του ανθρώπου μπορεί να έρθει, όχι ανέξοδα, όχι με το δεκανίκι της νομιμοποιημένης αποφυγής της αδυσώπητης ευθύνης, αλλά μόνο ως επακόλουθο της έντιμης, όσο και φρικιαστικής καταβύθισης της ψυχής στα πιο ανήλιαγα υπόγεια του πόνου.

Ως αποτέλεσμα του αγκαλιάσματος των πιο φοβιστικών αγωνιών της ψυχής και μαζί των πιο καταιγιστικών της προοπτικών & δυνάμεων.

Η «λύση» πάντα προϋποθέτει τον σπαραχτικό εναγκαλισμό του «προβλήματος» και των πιο οδυνηρών και αντιφατικών του συνιστωσών.

Θαυμάζω το πώς, απλώνοντας ένας ανενδεής –μητέρα ήδη τεσσάρων υγιών παιδιών!-  άνθρωπος για ν’ αγκαλιάσει έως τα πέρατά του τον εντός του άδη, ταυτόχρονα διευρύνει, όχι διεκπεραιωτικά αλλά εκούσια, τα όρια του υπαρξιακού του παραδείσου… Αναγνωρίζει τα προσωπικά του όρια, μαθαίνει ποιος είναι, ανασταίνει και ανασταίνεται…

Μην παραλείψετε να το διαβάσετε…

Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

Ενθουσιασμός και πνευματική ζωή

Η φυσική κατάσταση του συνειδητού ανθρώπου είναι ο ενθουσιασμός.

Η ετυμολογία της λέξης καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίον συνδέεται το συναίσθημα με την βαθιά ψυχή
{(Ενθουσιασμός → εν θεός → Θεός = από το ρήμα Θέω = Τρέχω, σπεύδω προς βοήθεια). Θεός = εκείνος που σπεύδει να βοηθήσει}.

Ο γνήσια χαρούμενος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι έν-θεος.

Η βαθιά, συνειδητή κι ακατάλυτη χαρά είναι το αναπόφευκτο επιστέγασμα της επίγνωσης πως δεν είσαι μόνος κι αβοήθητος γιατί βιωματικά ξέρεις πως ο Θεός είναι μαζί σου.

Η ζωή σου ήταν ελλιπώς νοηματοδοτημένη πριν από την ένθερμη αναζήτηση Του. Κανείς και τίποτα δεν είναι σε θέση να δώσει πληρέστερο και μονιμότερο νόημα στην ψυχική ζωή του ανθρώπου, περισσότερο απ’ ό,τι η επίγνωση πως ο Θεός απόλυτα και απροϋπόθετα τον αγαπά.

Ο ενθουσιασμός είναι το ξεχείλισμα, ο φυσικός απότοκος της παραπάνω επίγνωσης. Το επιστέγασμα μιας ζωής που κυοφορεί και διέπεται από τα βιώματα της αβίαστης ευγνωμοσύνης και της ευχαριστιακής διάθεσης και προσφοράς.

Μιας ζωής στην οποία η αίσθηση της ασφάλειας και της δύναμης έρχεται ως απόρροια της εκούσιας αποδοχής κι αυτοπαράδοσης της προσωπικής ανασφάλειας κι αδυναμίας.

Ο ενθουσιασμός είναι το σταθερό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που βλέπει καθαρά κι εμπνέεται από την αλήθεια, γιατί προηγουμένως αποδέχτηκε το γεγονός της ατομικής του τυφλότητας.

Ο πεπαιδευμένος άνθρωπος δεν αντιστέκεται στο εγγενές νόημα των παραδόξων της ζωής, αλλά διατηρώντας εν ενεργεία κι ακμαίες τις παιδικές ψυχικές του ποιότητες, τείνει να συνθέτει μέσα του τα φαινομενικά αντίθετα (θυμό-επιείκεια, θλίψη-χαρά, φόβο-θάρρος, άρνηση-επιτρεπτικότητα), υπερβαίνοντας εσωτερικά το σχίσμα της πολικότητας και της σύγκρουσης των αντιθέτων.

Κι όταν κανείς επιλύει εσωτερικά το φαινόμενο της σχάσης, της παράδοξης αντιφατικότητας των ψυχικών καταστάσεων και των αξιών του κόσμου, τότε το παράδοξο θα είναι να μην ζει χαρούμενος, εν ειρήνη, και ησυχία.

Η μεταμόρφωση: Μια αποκάλυψη απ' τα παλιά...

Εκείνο το πρωί, πριν πολλά χρόνια, καθώς έκανα την πρωινή μου γυμναστική στο πάτωμα του σπιτιού μου, κάποια στιγμή ξάπλωσα, και καθώς έκλεισα τα μάτια μου, βυθίστηκα σε μια κατάσταση ενδιάμεσης συνειδητότητας, ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο.

Είδα πως ήμουν ένα κάτασπρο άλογο με φτερά (Πήγασος), που πετούσε ψηλά, με κατεύθυνση από την γη προς τον ουρανό.

Καθώς πετούσα, μεταμορφώνομαι αρχικά σε μια γυναίκα άλλης εποχής, και μετά σε άνδρα με ακαθόριστο πρόσωπο, ηλικία και μορφή.

Τέλος, προς μεγάλη μου έκπληξη, με βλέπω να μεταμορφώνομαι σε ένα … έντομο!

Συγκεκριμένα, σε «αλογάκι της Παναγίτσας»…

Τότε ήταν που σάστισα… Αυτή η συνεχής μεταμόρφωση που κατέληγε σε αυτό το αλλόκοτο κι απωθητικό έντομο, δεν είχε κανένα νόημα…! Αν και δεν καταλάβαινα τι ήθελε να πει ο... ποιητής, ήταν σαν ένα χέρι να ανακατεύει έως τον πάτο της τα λιμνάζοντα νερά της υπαρξιακής μου λίμνης και να με συνταράσσει συθέμελα...

Το βασικό χαρακτηριστικό που είχε αυτό το …«ονείρεμα» ήταν πως καταγράφηκε βαθιά στην καρδιά μου ως στιγμή αλήθειας, όχι σχετικής αλλά απόλυτης…

Για χρόνια μετά, μια φωνή μου έλεγε μέσα μου πως σε μια στιγμή μεταιχμιακή, ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο, είχε έρθει ένα ηχηρό μήνυμα. Από μια άλλης άγνωστη –για μένα τότε- διάσταση που υπερβαίνει τον γνωστό χώρο και χρόνο.

Σήμερα, σε κάποιον βαθμό, το μήνυμα έχει μέσα μου αποκωδικοποιηθεί.

Νιώθω γι’ αυτό μεγάλη ευγνωμοσύνη και την βιωμένη αίσθηση ασφάλειας πως κάθε στιγμή της ζωής σου, της ζωής μας, -αλλά κυρίως οι αξέχαστες- είναι προετοιμασία για ένα σκοπό που υπερβαίνει την παρούσα αντιληπτική μας ικανότητα, τους υποδοχείς της λογικής μας κατανόησής κι ερμηνείας, και δίνει σ’ αυτήν το πλάνο μιας προοπτικής που είναι να την ανακαλύψουμε, για να μας αποκαλυφτεί…

Μια ιστορία ψυχολογίας: Από τον Φόβο του Φόβου στην αποδοχή της Αγάπης & την Ελευθερίας

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015

Όταν η προσωπικές μας ανάγκες για παραδοχή της ενοχής προβάλλονται στους άλλους...

Από τότε που ήμουν νεότερος και πιο άταχτος, κάθε φορά που με σταματούσε το περιπολικό της τροχαίας για κάποια παράβαση, έπαιρνα το ύφος της «αθώας περιστεράς» κι έλεγα στους αστυνομικούς: «Τι να πω!... Έχετε δίκιο.. Έφταιξα. Κάντε όπως εσείς νομίζετε και κρίνετε σωστότερα…».

Κι εκείνοι, καλοπροαίρετοι άνθρωποι, στην αρχή έμοιαζαν να τα χάνουν. Για λίγο με κοιτούσαν αμήχανα, χωρίς να πουν κάτι.

Αφου μου καναν μια καλοπροαίτερη και φιλική παρατήρηση, πάντα με άφηναν να φύγω, χωρίς κλήση και πρόστιμό…!

Εγώ τότε, κουτοπόνηρα σκεπτόμενος, πίστευα πως του ξεγελούσα, και καμάρωνα μέσα μου για το κατόρθωμα μου.

Σήμερα όμως το βλέπω αλλιώς…

Η στάση μου εκείνου του καιρού ήταν μια, -έστω και κακέκτυπη- απομίμηση αυτο-ταπείνωσης.

Η χωρίς αντίσταση αυτοπαράδοση –ακόμη κι αν τα κίνητρα σου δεν είναι αγνά, ούτε ευκρινή και ειλικρινή- αποδυναμώνει την τιμωρητική, επιθετική, ή εκδικητική διάθεση του άλλου.

Ούτως ή άλλως, η ανάγκη για επιβολή κυρώσεων στην παραβατική συμπεριφορά υποδαυλίζεται και ενισχύεται από την σιγουριά πως ο δράστης είναι όντως ένοχος, και από την υπόθεση ότι θα αντισταθεί στην παραδοχή της υπαιτιότητάς του και θα αρνηθεί να συμμορφωθεί στους κοινά συμφωνημένους κανόνες πειθαρχίας.

Από την στιγμή που τα παραπάνω δεδομένα αναιρούνται και ο δράστης αυτοπροαίρετα παραδίδεται, καταρρέει η λογική πάνω στην οποία στηρίζεται η επιθυμία για επιβολή κύρωσης, μαζί με την υπόθεση της πιθανής επικινδυνότητας του.

Αφού έτσι αχνοφαίνεται η λανθάνουσα «αθωότητά» του.

Αυτό που συμβαίνει στο επίπεδο της ανθρώπινης διάδρασης, ακριβώς το ίδιο εκδραματίζεται και στους εσωτερικούς μας διαλόγους.

Ο καθένας μας έχει ανάγκη την χωρίς αντίσταση παραδοχή και αποδοχή της ενοχής του για να ειρηνεύσει ο ίδιος ψυχικά.

Χρειάζεται την αποδοχή του γεγονότος πως, αφού ξέρω πως φταίω, είμαι αποκλειστικά υπεύθυνος και προτίθεμαι να πληρώσω γι’ αυτό…

Αν δεν δεις καθαρά μέσα σου, αλλότριες φωνές για σένα πάντα θα αποφασίζουν!

Είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευτεί κανείς τον εαυτό του, τόσο ώστε να τον αφήσει ελεύθερο να κάνει αυτό που θέλει!
Όταν, από μικρό παιδί συνεχώς σου λένε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνεις, εύκολα καταλήγεις να μπερδεύεις τα «θέλω σου» με τα «πρέπει», που αρχικά σίγουρα δεν είναι δικά σου…
Καταλήγεις ως ενήλικας να πιστεύεις πως δεν είσαι ικανός να γνωρίζεις τι θέλεις!
Κι αλλοίμονο σου αν σωθούν οι εξωτερικοί «αστυνόμοι»!
Θα ανακαλύψεις σύντομα πως περιστοιχίζεσαι από ένα σώμα … εσωτερικών «χωροφυλάκων», πάντα πρόθυμων κι εντεταλμένων να σου υποδείξουν τον… σωστό δρόμο!
Ο λόγος που συνεχώς ανησυχείς αν πήρες τον σωστό δρόμο, αν έλαβες την σωστή απόφαση, είναι γιατί έμαθες από την κούνια σου βαθιά να υποτιμάς –και αργότερα να υποσκάπτεις- τον δρόμο της καρδιάς… Της δικής σου καρδιάς.
Γι αυτόν τον λόγο συνήθως επιλέγεις –αν και πολύ αμφιβάλλω για το πόσο στ’ αλήθεια είσαι σε θέση να επιλέγεις!- άλλοι να είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν την ευθύνη των αποφάσεων και των πράξεων σου.
Επειδή έτσι έχεις εκπαιδευτεί, σου ναι λιγότερο αγχωτικό να εκτελείς εντολές από άλλους.
Ως δική σου ευθύνη και προσωπικό σου επίτευγμα αναγνωρίζεις μόνο την ικανότητα σου να φέρεις σε πέρας την εντολή που σου δόθηκε.
Αν και συχνά αμφιβάλλεις για την ικανότητά σου να πειθαρχείς στις εσωτερικές σου δεσμεύσεις, ανακαλύπτεις πως είσαι σε θέση να τηρήσεις την απαιτούμενη πειθαρχία, αρκεί να είναι άλλος αυτός που παίρνει την απόφαση
για σένα…!
Όσο βέβαια εσύ ψάχνεις τον «Θεό» στους άλλους ανθρώπους, τόσο Εκείνος αποσύρεται μέσα στην φροντιστική Του σιωπή στα βάθη του είναι σου, στο κέντρο της καρδιάς σου.
Κι όσο χάνεις την πρόσβασή σου σε Κείνον, τόσο περισσότερο βιώνεις την ζωή σαν στρατόπεδο απαγορεύσεων κι έξωθεν συνταγών κι εντολών…
Μόνο εφόσον καταδεχτείς την ευθύνη σου, απελευθερώνοντας τους άλλους από τις προβολές σου για την παντοδυναμία τους, θα Τον αναζητήσεις και θα Τον βρεις θρονιασμένο στον πυρήνα της καρδιάς σου να σε περιμένει…

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Ευχές Ψυχής: Εύχεσαι αυτό που θέλεις; Αυτό που φοβάσαι; Μήπως επειδή θες να "τεντωθείς" στα πέρατα του εαυτού σου;...

Χθες, με αφορμή τα γενέθλιά μου, έλαβα πάρα πολλές ευχές από σας.
Μου πήρε πολλή ώρα μόνο για να τις διαβάσω…

Δυστυχώς, δεν διαθέτω τόσο πολύ χρόνο ώστε να μπορέσω να απαντήσω στον καθένα προσωπικά, αν και θα το ήθελα…

Όλοι μου γράψατε από το περίσσευμα της καρδιάς σας! Κάποιοι από σας πάρα πολύ με συγκινήσατε με τις ευχές σας…… Καθρέφτισα σ αυτές τον αδερφό, την αδερφή μου…
Εσάς, σας ευχαριστώ ιδιαίτερα…

Φυσικά, τα λόγια που μου γράφετε δείχνουν ξεκάθαρα πως δεν με γνωρίζετε. Βασίζεστε στην εικόνα μου, και αγνοείτε το ποιος πραγματικά είμαι. Γιατί αν ξέρατε, ίσως θα προκαλούσα πιο εύκολα τα αρνητικά σας συναισθήματα και την αποστροφή σας, παρά την ανάγκη σας να με εξιδανικεύετε…

Βέβαια, δεν αυταπατώμαι. Γνωρίζω πως όταν κάποιος δίνει ευχές σε έναν άλλον, όχι ευχές για να «ξεμπερδεύει από την υποχρέωση», ευχές με δυνατή πρόθεση ψυχής, με ανάγκη να περάσει ηχηρά μηνύματα στην άλλη πλευρά, με πρόθεση πνευματικής χορηγίας, πρώτον, σ’ αυτές τις ευχές συνήθως καθρεφτίζει το επίπεδο της σημερινής του αυτογνωστικής πορείας & συνειδητότητας, και, δεύτερον, αναπόφευκτα, με αφορμή τον εορταζόμενο, προβάλλει στην ευχή του την επιθυμία διεύρυνσης του προσωπικού του ψυχικού δυναμικού. Έναν βαθύ, ανεπίγνωστο Έρωτα που εγκυμονείται μυστικά εντός του…

Συνήθως οι άνθρωποι εύχονται: «Χρόνια Πολλά», «να τα εκατοστίσεις..», «ό,τι επιθυμείς», «ευτυχία και χαρά», κ.λπ.

Συγχωρέστε με αλλά εγώ συχνά αναρωτιέμαι: ναι αδερφέ, χρόνια πολλά, αλλά για ποιους λόγους…; Αν ανεπίγνωστά μου θέλω να ναι μάταια τα χρόνια μου, τότε όχι, να μην αξιωθώ να τα «εκατοστίσω»…

Να γίνει, λες ό,τι επιθυμώ (;), αλλά αν εγώ δεν έχω ακόμα καν ξεκινήσει να επιθυμώ, αν η επιθυμία μου είναι σαθρή και μολυσματική για τις ακόμα «αγνές» μου περιοχές…;! Αν αυτός που μέσα μου επιθυμεί θέλει μόνο να με σπρώχνει στην αστοχία; Δηλαδή να με αποσυνδέει από την βαθιά μου ανάγκη για ιερότητα και ψηλό νόημα στην ζωή; Τότε, ίσως καλύτερα να μην γίνονται στην ζωή μου τα πράγματα όπως τα «επιθυμώ» αλλά όπως η ψυχή μου το χρειάζεται…

Λες: «να σαι πάντα χαρούμενος και ευτυχισμένος», Σ ευχαριστώ πολύ, αλλά προσωπικά προτιμώ από το να μαι «ευτυχισμένος» να ναι τα χρόνια, οι μήνες και οι μέρες μου γεμάτες εμπειρίες που με βοηθάνε να είμαι πνευματικά ζωντανός, ψυχικά υγιής, και ικανός να τις νοηματοδοτώ τις εμπειρίες, τα συμβάντα και τις σχέσεις μου έτσι ώστε διαρκώς να μεταμορφώνομαι από επιμέρους άτομο σε ενοποιημένο εν Χριστώ πρόσωπο… ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσω από δοκιμασίες, δυσκολίες και άνυδρες περιόδους…

Χθες το σημαντικότερο γεγονός που –όχι «τυχαία»!- γιόρτασα δεν είναι τα δικά μου γενέθλια. Είναι η βάφτιση του γιού μου, του Ιωσήφ.

Έτσι ώστε κάθε χρόνο, θεού επιτρέποντος, να γιορτάζουμε μαζί την γενέθλια ημέρα μας: Την γέννησή του εν Αγίω Πνεύματι, μαζί με την δική μου την βιολογική…

Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για τις ευχές σας!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tο βιβλίο "Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι" μπορείτε να το αποκτήσετε με έκπτωση από το βιβλιοπωλείο "Πολιτεία" (στο κέντρο της Αθήνας).

Επισκεφτείτε το βιβλιοπωλείο, ή το παρακάτω site της «Πολιτείας», κι αγοράστε το διαδικτυακά από κει: http://www.politeianet.gr/books/9786185067496-basileiadis-grigoris-iwritegr-to-psuchotherapeutiko-taxidi-241155
 http://www.politeianet.gr/books/9786185067496-basileiadis-grigoris-iwritegr-to-psuchotherapeutiko-taxidi-241155

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Ψυχολογία & γνώση: Η βιωματική διάσταση της πληροφορίας

Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν πως γνωρίζουν αυτό που αγνοούν.
Αυτό είναι πρόβλημα.
Συνήθως παπαγαλίζουν μιμητικά την ξενόφερτη πληροφορία.
Δανείζονται την –κάποτε- βιωματική πληροφορία του άλλου, και νομίζουν πλανεμένα πως την κατέχουν!
Τα πολύ σημαντικά πράγματα στη ζωή για να γίνουν γνώση δεν αρκεί να τα φέρεις όπως κουβαλάς μια βαλίτσα.
Είναι προαπαιτούμενο να μπολιαστεί η καρδιά σου με την εμπειρική εκδοχή της πληροφορίας κι ο νους, εκεί παρών, να επιβεβαιώνει ως μάρτυρας ετούτο το μπόλιασμα.
Επειδή αρκετές φορές δεν συμβαίνει έτσι, οι «γνώσεις» μένουν στείρες, νεκρές, θνησιγενείς, άψυχες, αντι-κειμενικές αποσκευές ενός ταξιδιώτη που λίγο η καθόλου έχει ταξιδέψει. Ενός κατά φαντασία ταξιδευτή που νομίζει πως τις κατέχει.
Δεν γίνεται να μεταδώσεις κάτι που δεν έχει συλληφθεί εμπειρικά στον ενεργειακό χώρο της καρδιάς!
Ετούτη η πληροφορία δεν φτάνει απέναντι…
Γίνεται βαρετή κι αφόρητη η εκφορά της, κουραστική κι απροσπέλαστη στον άνθρωπο που την ακούει.
Οι άνθρωποι φοβούνται την όντως γνώση, γιατί η αφομοίωση της συνήθως έχει αφήσει πληγές στην καρδιά.
Αυτός που γνωρίζει δεν είναι πια ο ίδιος, αμύητος και μικρός, όπως ήταν πριν γνωρίσει.
Ένα κομμάτι της αθωότητας, την αμεριμνησίας και της ανέξοδης ζωής του έχει χαθεί μαζί με την άγνοια.
Έχει κάνει αμετάκλητα ένα τουλάχιστον βήμα προς την ολοκλήρωση ενός κύκλου ζωής…